Η Ομόνοια, το ΑΚΕΛ και τα φαντάσματα
21 Sep 2015, 9:32 a.m. kifinescom
Η βαθιά κρίση στον σύλλογο μπορεί να αποδίδεται σε ποδοσφαιρικές αδυναμίες, αλλά στο βάθος ξεκινά από τον κομματικό ζυγό στον οποίο έχει υποδουλωθεί εδώ και δεκαετίες.
Μπούμερανγκ για το κόμμα τείνει να καταστεί το ποδοσφαιρικό προπύργιό του.
Ένας φίλος, λαμπρός εκπαιδευτικός (καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται σήμερα), ιδεολόγος αριστερός, αλλά ποτέ τρόφιμος σε κομματικές μάνδρες, μου έλεγε, πριν από μερικά χρόνια: «Φίλε, εμείς της Αριστεράς, χαρίσαμε στη Δεξιά τον αγώνα του ΄21, τον αγώνα του ΄40, τον αγώνα του 1955-59. Τι μας απέμεινε πλέον να δώσουμε ως όραμα και να εμπνεύσουμε τους νέους της Αριστεράς; Η Ομόνοια;».
Αν ζούσε σήμερα αυτός ο άνθρωπος, θα αντιλαμβανόταν πως ούτε η Ομόνοια απέμεινε ως όραμα για τους νέους της Αριστεράς. Αντίθετα, αυτό το μεγάλο σε κόσμο σωματείο, το έχει καταντήσει η κομματική επιρροή αντικείμενο χλευασμού, μιζέριας και πρωτοφανούς ταπείνωσης.
Η βαθιά κρίση, η οποία ταλανίζει τα τελευταία χρόνια το ποδοσφαιρικό προπύργιο του ΑΚΕΛ, έχει ασφαλώς τα ποδοσφαιρικά της αίτια. Αλλά πάνω απ' όλα το «πρόβλημα Ομόνοια» είναι καθαρά γέννημα θρέμμα της πολιτικό-κομματικής τάξης πραγμάτων, είναι πρόβλημα καθαρά πολιτικό, και γι' αυτό ασχολούμαι σήμερα μαζί του.
Οι συνάδελφοι αθλητικοί συντάκτες αναζητούν τα αίτια της σημερινής βαθιάς κρίσης, της τελευταίας τουλάχιστον 20ετίας, σε καθαρά ποδοσφαιρικά αίτια. Και υπάρχουν ασφαλώς τέτοια. Αλλά το βαθύτερο μεγάλο πρόβλημα που ταλανίζει το σωματείο είναι καθαρά πολιτικό. Μιλάμε για διοικητικό, δομικό, οικονομικό, αγωνιστικό πρόβλημα. Αλλά πίσω από τις γενικές αυτές επικεφαλίδες υπάρχει μία άλλη, μεγαλύτερη επικεφαλίδα, η οποία άμεσα ή έμμεσα δημιουργεί, ή επηρεάζει τα προαναφερθέντα: Είναι η διαχρονική απόφαση του ΑΚΕΛ να διατηρεί το σωματείο, υπό την άμεση εποπτεία και καθοδήγησή του, να επενδύει κομματικά, είτε εκμεταλλευόμενο τις επιτυχίες του, είτε χρησιμοποιώντας τη μεγάλη δεξαμενή των οπαδών του ως εκτροφείο ψηφοφόρων, κι ως πόλο έλξης της νεολαίας.
Τώρα, όμως, ο κόμπος έφθασε στο χτένι. Η Ομόνοια τείνει να καταστεί μπούμερανγκ για το κόμμα. Και από εκτροφείο νέων ψηφοφόρων, κινδυνεύει με απώλεια παραδοσιακών ψηφοφόρων...
Είναι γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των οπαδών της Ομόνοιας ανήκουν στην Αριστερά, είναι ψηφοφόροι του ΑΚΕΛ. Λόγοι πολιτικοί και κοινωνικοί δημιούργησαν την παράδοση από γεννήσεως του συλλόγου, μέχρι σήμερα.
Αλλά, ποδοσφαιρικοί σύλλογοι που συγκεντρώνουν την υποστήριξη μεγάλων μαζών αριστερών φρονημάτων υπάρχουν και στην Ιταλία και στην Ελλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Πουθενά, όμως, αυτοί οι σύλλογοι δεν είναι χειραγωγημένοι από αριστερά πολιτικά κόμματα, πουθενά δεν υπάρχει τόσο ασφυκτικός κλοιός κόμματος σε ποδοσφαιρικό σωματείο. Υπάρχουν στην Ευρώπη σύλλογοι με κόσμο που ανήκει στην Αριστερά, αλλά οι άνθρωποι που τους διοικούν συνήθως δεν έχουν καμία σχέση με την Αριστερά. Για να μην πούμε ότι ανήκουν στη «δεξιά ολιγαρχία» και προέρχονται από την τάξη του κεφαλαίου. Με τη σημερινή εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου, χωρίς τους ανθρώπους που μπορούν να ρίχνουν χρήμα στην ποδοσφαιρική αγορά, δεν υπάρχει περίπτωση επιβίωσης ενός συλλόγου, δεν μπορεί σύλλογος να φθάσει στην ποδοσφαιρική καταξίωση.
Το ΑΚΕΛ, όμως, τι πράττει; Θέλει να ελέγχει απόλυτα την Ομόνοια. Να επιβάλλει τη διοίκησή της, να επιλέγει τη μορφή πάνω στην οποία θα λειτουργεί, να έχει γραφείο στο κόμμα το οποίο θα παρεμβαίνει στα του σωματείου, να μην επιτρέπει τον εκσυγχρονισμό και να κρατά την πόρτα κλειστή σε ανθρώπους πέραν του χώρου του, οι οποίοι θα ήθελαν να αναμιχθούν και να βοηθήσουν με ιδέες και άλλους τρόπους στην καθολική ανάκαμψη του συλλόγου.
Είναι άξιο απορίας, πώς μέσα σε ένα μεγάλο κόσμο, που υποστηρίζει ή συμπαθεί την Ομόνοια, δεν είναι δυνατόν να εντοπισθούν άνθρωποι, νέοι και ικανοί, που να ενδιαφερθούν να διοικήσουν το σωματείο. Πάντοτε τους διοικούντες τους επιλέγει το κόμμα. Λέγεται, μάλιστα, ότι σε εκλογές ανάδειξης ηγεσίας τα ψηφοδέλτια κυκλοφορούν με «σημαδεμένους» εκείνους που προκρίνει το κόμμα. Δεν είναι άξιο απορίας πως μετά την αποχώρηση Μιλτιάδη Νεοφύτου επελέγησαν ως καλύτερο διοικητικό σώμα άνθρωποι που, ως επί το πλείστον, διετέλεσαν και προηγουμένως Πρόεδροι ή μέλη συμβουλίων, ή έμπιστοι κομματικοί; Αλλά αυτοί οι άνθρωποι υπηρέτησαν τον σύλλογο, έδωσαν ό,τι μπορούσαν να δώσουν, στέρεψαν από ιδέες. Πρόσφεραν ή απέτυχαν. Γιατί τους ανακυκλώνουν;
Ποιοι επέλεξαν τον Μιλτιάδη;
Λέγεται ότι τον Μιλτιάδη Νεοφύτου τον επέλεξε η ηγεσία του ΑΚΕΛ. Ο άνθρωπος, επιτυχημένος επιχειρηματίας ώς τότε, με γερό βαλάντιο, εκρίθη ιδανικός να οδηγήσει την Ομόνοια σε επιτυχίες. Αλλά ο Μιλτιάδης δεν ήταν μπασμένος στα ποδοσφαιρικά πράγματα, δεν είχε ιδέα από διοίκηση ποδοσφαιρικού σωματείου. Άπειρος ων, άρχισε να σκορπά χωρίς υπολογισμούς τα λεφτά του σε πανάκριβες υπερτιμημένες ποδοσφαιρικές μετεγγραφές, έκανε εντελώς λανθασμένες κινήσεις και τελικά η Ομόνοια βρέθηκε με ένα μη βιώσιμο χρέος και ο ίδιος ο Μιλτιάδης Νεοφύτου είδε τις επιχειρήσεις του να πλήττονται οικονομικά.
Σήμερα όλοι βάλλουν κατά του μάστρε-Μιλτή και όλοι τον θεωρούν υπεύθυνο για την οικονομική κατάρρευση του σωματείου. Ποιος όμως μιλά για εκείνους που τον έπεισαν να αναλάβει έναν μεγάλο σύλλογο, ενώ είχαν πλήρη γνώση ότι ο άνθρωπος δεν ήταν ειδήμονας γύρω από τα ποδοσφαιρικά πράγματα και τη βαθιά σήψη που επικρατεί στο ποδόσφαιρο; Τελικά ο Μιλτιάδης Νεοφύτου, πέραν της οικονομικής κατάρρευσης της Ομόνοιας, απέβη και ο ίδιος θύμα της περιπέτειας στην οποία τον οδήγησαν.
Θα έλεγε κάποιος πως δεν είναι σήμερα, ή τα τελευταία χρόνια, που το ΑΚΕΛ επηρεάζει αποφασιστικά και καταλυτικά το μέλλον του σωματείου. Από την αρχή της γενέσεως της Ομόνοιας τα ίδια συνέβαιναν. Ναι, αλλά τα πράγματα ήταν τότε εντελώς διαφορετικά. Άλλη ποδοσφαιρική εποχή, καθαρά ερασιτεχνική, άλλες και οι πολιτικές συνθήκες. Σήμερα τα πράγματα, τουλάχιστον όσον αφορά το κυπριακό ποδόσφαιρο, έχουν εντυπωσιακά διαφοροποιηθεί. Ο επαγγελματισμός, ο ανταγωνισμός, η εμπορευματοποίηση, τα πολλά λεφτά που δαπανώνται, οι άνθρωποι που διοικούν, οι κομματικές αναμίξεις στο ποδόσφαιρο, δημιουργούν μία εντελώς νέα εποχή. Επιβαλλόταν διορατικότητα, προσχεδιασμός, έγκαιρη αντίληψη για τη νέα εποχή στην οποία ποδόσφαιρο και ποδοσφαιρικά σωματεία έπρεπε να λειτουργήσουν.
Η Ομόνοια παραμένει, δομικά, σε ερασιτεχνικά επίπεδα. Χωρίς καμία αλλαγή στη δομή της, πέραν κάποιων επιφανειακών λίφτινγκ. Τα άλλα σωματεία προχώρησαν με ταχύ βήμα στην επαγγελματική εποχή. Στελεχώθηκαν με τεχνοκρατικό προσωπικό, ανασυγκροτήθηκαν. Όχι δηλαδή πως πέτυχαν απόλυτα, αλλά τουλάχιστον, άλλα σε μεγαλύτερο βαθμό και άλλα σε μικρότερο, προσαρμόστηκαν σε πιο επαγγελματικές συνθήκες. Δημιουργήθηκαν ποδοσφαιρικές εταιρείες. Και φυσικά η εταιρεία δεν αποτελεί πανάκεια, ούτε βέβαιο συστατικό επιτυχίας.
Το ΑΚΕΛ, όμως, ποτέ δεν επέτρεψε να επιχειρηθεί τέτοια μετεξέλιξη. Ο παντοτινός του φόβος ήταν ότι διά της δημιουργίας εταιρείας θα παρεισφρήσουν άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με το κόμμα, θα το αλώσουν και η Ομόνοια, από «σωματείο του λαού» και τροφοδότη των κομματικών ποσοστών, θα περιερχόταν σε δεξιούς κεφαλαιοκράτες οι οποίοι θα άλλαζαν το ιστορικό και ιδεολογικό στίγμα του συλλόγου. Καθηλώθηκε η Ομόνοια, παρέμεινε σε καλούπια ξεπερασμένων εποχών, δεν μπόρεσε να φθάσει στην εποχή της, πνίγηκε στα χρέη και στις ερασιτεχνικές διαχειρίσεις και παραμένει ποδηγετούμενη από το κόμμα. Ακόμη και φτερά να είχε, θα τις τα ψαλίδιζαν.
Ζοφερό το μέλλον
Αυτές οι ωμές αλήθειες και πραγματικότητες αρχίζουν να γίνονται αποδεκτές, τουλάχιστον από μερίδα της νέας γενιάς των υποστηρικτών της. Και όσο οι διοικήσεις της επιμένουν να ωραιοποιούν μία τραγική πραγματικότητα, επιχειρούν να διασκεδάσουν τις αποτυχίες με παραπλανήσεις και ενόσω η Ομόνοια δεν επιχειρεί να αποτινάξει τον κομματικό ζυγό και να απελευθερωθεί, το μέλλον θα γίνεται ζοφερότερο.
Ο σύλλογος πρέπει να μείνει ελεύθερος από κομματικές εξαρτήσεις, να ανοίξει τις πόρτες του σε ανθρώπους πάσης κομματικής τοποθέτησης, να αφήσει νέους να διαχειριστούν το μέλλον της, να ανατρέψουν τη σημερινή απηρχαιωμένη δομή της και να συνοδοιπορήσει με την εποχή του. Ο κόσμος της δεν θα αποστασιοποιηθεί από την ιδεολογία του, ούτε από το κόμμα το οποίο ψηφίζει. Συνεπώς ας μη φοβάται το ΑΚΕΛ φαντάσματα. Γιατί είναι αυτά τα φαντάσματα που έχουν καταστρέψει τον σύλλογο και τον οδήγησαν στην απαξίωση, στον χλευασμό και στη μιζέρια...
Του Κωστάκη Αντωνίου
Πηγή: sigmalive.com