Ιστορία 13η: Φόβος και Δύναμη
2 Jul 2015, 2:11 p.m. galatis
Χαιρετίζω τα αδέλφια.
Πριν από αρκετά χρόνια ένας μεγάλος Άγγλος συγγραφέας, ο Γιώργος Όργουελ, έγραψε το 1984: ένα βιβλίο που προσπαθούσε να περιγράψει το πώς μπορεί μια κοινωνία να οδηγηθεί στον ολοκληρωτισμό και πόσο σκληρή μπορεί να γίνει η ανθρωπότητα.
Παραθέτω (σε δική μου μετάφραση) ένα απόσπασμα από το μέρος 3, κεφάλαιο 3 του βιβλίου που πιστεύω πρέπει να μας αφυπνίσει.
«Πώς ένας άνθρωπος εφαρμόζει την εξουσία του πάνω σε έναν άλλο, Γουίνστον;»
Ο Γουίνστον σκέφθηκε. «Κάνοντας τον να υποφέρει», είπε.
«Ακριβώς. Κάνοντάς τον να υποφέρει. Η υπακοή δεν είναι αρκετή. Εκτός αν ο ενδιαφερόμενος υποφέρει, πώς μπορείς να είσαι σίγουρος ότι αυτός υπακούει στη θέλησή σου και όχι στη δικιά του; Η δύναμη είναι προκαλώντας πόνο και ταπείνωση. Η δύναμη είναι στο σχίσιμο του ανθρώπινου μυαλού σε κομμάτια και στην τοποθέτηση τους μαζί ξανά σε νέα σχήματα της δικής μας επιλογής. Αρχίζεις να βλέπεις, λοιπόν, τι είδους κόσμο δημιουργούμε; Είναι ακριβώς το αντίθετο από τις ηλίθιες ηδονιστικέ; ουτοπίες που οι παλαιοί μεταρρυθμιστές είχαν φανταστεί. Ένας κόσμος του φόβου και της προδοσίας είναι μαρτύριο, ένας κόσμος όπου ποδοπατείς και ποδοπατείσαι, ένας κόσμος που θα αναπτυχθεί όχι λιγότερο αλλά περισσότερο ανελέητος όσο τελειοποιείται. Η πρόοδος στον κόσμο μας θα είναι η πρόοδος προς την κατεύθυνση περισσότερου πόνου. Οι παλιοί πολιτισμοί υποστήριξαν ότι είχαν ιδρυθεί με βάση την αγάπη ή τη δικαιοσύνη. Ο δικός μας βασίζεται πάνω στο μίσος. Στον κόσμο μας δεν θα υπάρχουν συναισθήματα, εκτός από φόβο, οργή, θρίαμβο, και αυτοεξευτελισμό. Οτιδήποτε άλλο θα καταστρέψουμε για πάντα. Ήδη έχουμε χαλάσει τις συνήθειες της σκέψης που έχουν επιζήσει από την πριν από την Επανάσταση. Έχουμε κόψει τους δεσμούς μεταξύ παιδιών και γονέων, καθώς και ανάμεσα στον άνθρωπο και τον άνθρωπο, καθώς και μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας. Κανείς δεν τολμά να εμπιστευτεί μια σύζυγο ή ένα παιδί ή έναν φίλο πια. Αλλά στο μέλλον δεν θα υπάρχουν σύζυγοι και δεν θα έχει φίλους. Τα παιδιά θα αρπάζονται από τις μητέρες τους κατά τη γέννηση, όπως παίρνει κανείς τα αυγά από κότα. Το ένστικτο του σεξ θα εξαλειφθεί. Η αναπαραγωγή θα είναι μια ετήσια τυπική διαδικασία, όπως η ανανέωση της κάρτας συσσιτίου. Θα καταργήσουμε τον οργασμό. Οι νευρολόγοι μας είναι δουλεύουν ήδη σε αυτό. Δεν θα υπάρξει καμία πίστη, εκτός από την πίστη προς το Κόμμα. Δεν θα υπάρχει αγάπη, εκτός από την αγάπη προς τον Μεγάλο Αδελφό. Δεν θα υπάρχει γέλιο, εκτός από το γέλιο του θριάμβου πάνω από ένα νικημένο εχθρό. Δεν θα υπάρχει τέχνη, λογοτεχνία ούτε καμία επιστήμη. Όταν είμαστε παντοδύναμοι δεν θα έχουμε πια την ανάγκη της επιστήμης. Δεν θα υπάρχει καμία διάκριση ανάμεσα στην ομορφιά και την ασχήμια. Δεν θα υπάρχει καμία περιέργεια, καμία απόλαυση της διαδικασίας της ζωής. Όλες οι ανταγωνιστικές απολαύσεις θα καταστραφούν. Αλλά πάντα - μην το ξεχνάμε αυτό, Γουίνστον - πάντα θα υπάρχει η μέθη της εξουσίας, συνεχώς και συνεχώς αυξανόμενη με λεπτότερο τρόπο. Πάντα, σε κάθε στιγμή, θα υπάρχει η συγκίνηση της νίκης, η αίσθηση του ποδοπατήματος σε έναν εχθρό που είναι ανήμπορος. Αν θέλεις μια εικόνα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να πατά πάνω σε ένα ανθρώπινο πρόσωπο -. Για πάντα »
Σταμάτησε σαν να περίμενε το Γουίνστον να μιλήσει. Ο Γουίνστον είχε προσπαθήσει να συρρικνωθεί πίσω στην επιφάνεια της κλίνης και πάλι. Δεν μπορούσε να πεο τίποτα. Η καρδιά του έμοιαζε να έχει παγώσει. Ο Ομπράιαν συνέχισε:
«Και να θυμάσαι ότι είναι για πάντα. Το πρόσωπο θα είναι πάντα εκεί για να πατηθεί. Ο αιρετικός, ο εχθρός της κοινωνίας, θα είναι πάντα εκεί, έτσι ώστε να μπορεί να ηττηθεί και ταπεινώθει ξανά. Ό, τι έχεις υποστεί από τη στιγμή που είσαι στα χέρια μας - όλα αυτά θα συνεχιστούν, και χειρότερα. Η κατασκοπεία, οι προδοσίες, οι συλλήψεις, τα βασανιστήρια, οι εκτελέσεις, οι εξαφανίσεις ποτέ δεν θα σταματήσουν. Θα είναι ένας κόσμος τρόμου όσο και θριάμβου. Όσο περισσότερο το Κόμμα είναι ισχυρό, τόσο λιγότερο θα είναι ανεκτικό: όσο πιο ασθενέστερη η αντιπολίτευση, τόσο πιο αυστηρός είναι ο δεσποτισμός. Ο Γκόλντσταϊν και οι αιρέσεις του θα ζουν για πάντα. Κάθε μέρα, σε κάθε στιγμή, θα ηττώνται, θα βγαίνουν αναξιόπιστες, θα γελοιοποιούνται, θα καταφτυνονται και όμως πάντα θα επιβιώνουν. Αυτό το δράμα που έχω παίξει μαζί σου κατά τη διάρκεια των επτά χρόνων θα παιχτεί ξανά και ξανά από γενιά σε γενιά, πάντα σε λεπτότερη μορφή. Πάντα θα έχουμε τον αιρετικό εδώ στο έλεός μας, ουρλιάζοντας από πόνο, καταβεβλημένο, για περιφρόνηση - και στο τέλος εντελώς μετανιωμένο, σωσμένο από τον εαυτό του, θα σέρνεται στα πόδια μας, με δική του πρωτοβουλία. Αυτός είναι ο κόσμος που ετοιμάζουμε, Γουίνστον. Ένας κόσμος νίκης μετά από νίκη, θριάμβου μετά από θρίαμβό μετά από θρίαμβό: μια ατελείωτη πίεση, πίεση, πίεση επί του νεύρου της εξουσίας. Αρχίζεις, μπορώ να δω, να συνειδητοποιείς πως θα είναι αυτός ο κόσμος. Αλλά στο τέλος θα κάνεις περισσότερα από το να τον καταλάβεις. Θα το δεχτείς, θα τον καλωσορίσεις, θα γίνεις μέρος του ».