Ιστορία 3η: Ένας Τουρκοκύπριος στην ΟΜΟΝΟΙΑ
1 Mar 2013, 7:48 p.m. galatis
Χαιρετίζω τα αδέλφια. Λίγο οι εκλογές, λίγο οι οι δουλειές, χαθήκαμε - μα ελπίζω ότι τώρα θα συναντιόμαστε συχνότερα.
Η σημερινή ιστορία είναι βγαλμένη από το λεύκωμα για τα 30χρονα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ (εκδόθηκε το 1978) και είναι αφιερωμένη σε όλα τα παιδιά που εργάστηκαν για την 1η Δικοινοτική Ποδοσφαιρική Συνάντηση.
Την περίοδο 1956 - 1957 η ΟΜΟΝΟΙΑ είχε στις τάξεις της ένα επιθετικό που πήρε από τον Αετό Ποταμιάς, τον Ιμπραχίμ Αζιζ. Ο Ιμπραχίμ γεννήθηκε στην Ποταμιά στις 27/01/1938. Έπαιζε στην ομάδα του χωριού του και επιλέχθηκε από το Χάνς Χουγκενχούιζεν - ο τότε προπονητής της ΟΜΟΝΟΙΑΣ - μέσα από ένα τουρνουά εξεύρεσης ταλέντων που διοργάνωσε η ΟΜΟΝΟΙΑ. Η σταδιοδρομιά του δυστυχώς ήταν σύντομη. Αγωνίστηκε μόνο μια περίοδο καθότι ο σωβινισμός κυριάρχησε στην Κύπρο και αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στην Αγγλία. Τελικά παράτησε το ποδόσφαιρο και σπούδασε Γεωπονική όπου πήρε Δοκτωράτο στην αμπελουργία.
Παρακάτω παραθέτω τι δήλωσε ο ίδιος το 1978 για τη χρονιά του στην ΟΜΟΝΟΙΑ
"Η ΟΜΟΝΟΙΑ ήταν η αγαπημένη μου ομάδα από τα παιδικά μου χρόνια. Μου ήταν όμως δύσκολο να φανταστώ ότι ήταν δυνατό να φορέσω κάποια μέρα την πράσινη φανέλα και να βγω στο γήπεδο με την αγαπημένη μου ομάδα, στην οποία αγωνίζονταν μόνο Ελληνοκύπριοι.
Αυτό έγινε κάπως συμπτωματικά. Σε κάποιο τουρνουά 7 εναντίων 7 που οργάνωσε στο ΓΣΠ η ΟΜΟΝΟΙΑ με σκοπό την επιλογή νεαρών ταλέντων πήρε μέρος και η ομάδα μου, ο Αετός Ποταμιάς. Μετά την πρώτη εμφάνιση της ομάδας μας στο γήπεδο ο τότε προπονητής της ΟΜΟΝΟΙΑΣ κ. Χάνς Χουγκενχούιζεν με έπιασε από το χέρι και με πήρε στον πάγκο, εκεί που ο κ. Κώστας Λυμπουρής σημείωνε τα ονόματα των νέων ταλέντων και του είπε να σημειώσει και το όνομα μου.
Εξέφρασα ενδοιασμούς λόγω της Τουρκοκυπριακής μου καταγωγής. Ήταν τότε η αρχή της διασποράς του διχασμού στην Κύπρο μεταξύ Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων και απ΄αυτή την άποψη έβλεπα ότι η συμμετοχή μου στην ΟΜΟΝΟΙΑ θα μου δημιουργούσε προβλήματα. Ο κ. Χάνς και οι άλλοι ιθύνοντες της ΟΜΟΝΟΙΑΣ που βρίσκονταν εκεί αντέδρασαν και μου είπαν ότι δεν είχε σημασία ότι ήμουν Τουρκοκύπριος και πως θα μπορούσα κάλλιστα ν' αγωνιστώ στην ομάδα.
Με τον νεανικό μου ενθουσιασμό δέχθηκα να συμπεριληφθεί και το όνομα μου στον κατάλογο. Έτσι ξεκίνησα την ποδοσφαιρική μου σταδιοδρομία στην ΟΜΟΝΟΙΑ. Η συμμετοχή μου όμως στην ομάδα δεν κράτησε για πολύ διότι είχαν εκδηλωθεί ήδη τα πρώτα κρούσματα του διαχωρισμού των δύο κοινοτήτων. Λίγο αργότερα διωγμένος από τους σοβινιστικούς κύκλους της Τουρκοκυπριακής ηγεσίας έπαιρνα το δρόμο της ξενιτιάς μαζί με άλλους προοδευτικούς Τουρκοκυπρίους.
Στην Κύπρο επέστρεψα ξανά το 1965 και έκτοτε παρακολουθώ πάντα την ΟΜΟΝΟΙΑ και ζω τις επιτυχίες και τις αποτυχίες της. Με την ευκαιρία συμπλήρωσης 30 χρόνων από την ίδρυση της ΟΜΟΝΟΙΑΣ και της έκδοσης της ιστορίας της, θα ήθελα να απευθύνω στους αθλητές και ποδοσφαιριστές της χαιρετισμό αγάπης, να τους παροτρύνω να έχουν την ίδια αγάπη που είχαμε και εμείς τότε για την ΟΜΟΝΟΙΑ και να αγωνίζονται με τον ίδιο ζήλο για να κρατούν πάντα την ομάδα στα ψηλότερα σκαλοπάτια του Κυπριακού Αθλητισμού.
Εύχομαι και ελπίζω ότι δεν θα αργήσει εκείνη η μέρα που Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι θ΄αγωνίζονται στα ίδια αθλητικά γήπεδα πιο αγαπημένοι από πριν και θα δημιουργούν μαζί το ευτυχισμένο μέλλον."
Κατά την συγγραφή του λευκώματος το 1978 ο Ιμπραχίμ Αζίζ διέμενε στη Λευκωσία με τη σύζυγο και τα 2 παιδιά τους. Οι γονείς του εξακολουθούσαν να μένουν στην Ποταμιά.