Δεν ελπίζω τίποτα ...
5 Dec 2015, 12:45 p.m. kifinescom
Πάνω στα Βενετσιάνικα τείχη του Ηρακλείου της Κρήτης, στην Τάπια Μαρτινέγκο μπορεί κανείς να επισκεφθεί τον τάφο του μεγάλου Έλληνα λογοτέχνη Νίκου Καζαντζάκη. Επάνω του χαράχτηκε κατόπιν δικής του επιθυμίας η γνωστή επιγραφή:
Δεν ελπίζω τίποτα,
δε φοβούμαι τίποτα,
είμαι λέφτερος
Γιατί όμως η ελευθερία προϋποθέτει, σύμφωνα με τον Καζαντζάκη, την απόρριψη της ελπίδας; Δεν είναι η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον η μεγαλύτερη πηγή άντλησης δύναμης για να επέλθει η αλλαγή που επιζητεί ο άνθρωπος;
Σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική Θεογονία ο Ήφαιστος έπλασε κατ' εντολή Διός την πρώτη γυναίκα, την Πανδώρα ως "δώρο" για τον άνδρα. Και λέω "δώρο" γιατί σαν άλλος δούρειος ίππος, η Πανδώρα ήταν η τιμωρία στον άνδρα αφού μαζί της είχε και το περίφημο της πιθάρι (ή κουτί) το οποίο πήρε σαν προίκα στον γάμο της με τον Επιμηθέα, τον αδερφό του Προμηθέα που είχε ξεγελάσει τον Δία και έδωσε στον άνθρωπο το δώρο της φωτιάς.
Μέσα στο πιθάρι της λοιπόν η Πανδώρα, είχε σύμφωνα με τον μύθο όλα τα κακά όπως ο φθόνος, η κακία και η οργή. Όταν μετέπειτα η αφελής Πανδώρα μοιραία το άνοιξε, όλα τα δεινά που καταδυναστεύουν την ανθρωπότητα μέχρι σήμερα ελευθερώθηκαν. Όλα εκτός ενός που παρέμεινε στον πάτο του πιθαριού όταν η καταραμένη Πανδώρα αντιλαμβανόμενη - αργά - το μοιραίο της λάθος κατάφερε να επανατοποθετήσει το πώμα και να σφραγίσει το "κουτί" της. Αυτό το ένα ήταν η ελπίδα.
Το ερώτημα λοιπόν για το τι είναι η ελπίδα δεν είναι σημερινό. Γιατί από αρχαίων χρόνων - πρώτη γραπτή αναφορά το 750 π.Χ από τον Ησίοδο - η ελπίδα λογίζεται μέσα στα "δώρα - τιμωρίες" των Θεών προς τους ανθρώπους.
Σύμφωνα με κάποιους αναλυτές η ελπίδα που εν τέλει έμεινε κλεισμένη στο κουτί θα ήταν το μοναδικό φαρμάκι που θα έκανε υποφερτό τον κόσμο παρά τα δεινά που θα τον μαστίζουν. Και είναι αλήθεια ότι ακόμη και στις χειρότερες στιγμές της ανθρωπότητας, στους πολέμους και στους λιμούς, η ελπίδα για ένα μέλλον χωρίς αυτά είναι αυτά που επιτρέπουν στον άνθρωπο να ζήσει για άλλη μια μέρα, περιμένοντας την αλλαγή.
Είναι όμως εντέλει η ελπίδα μια ματαιότης; Γιατί στον αρχαίο κόσμο ο άνθρωπος δεν ορίζει το δικό του μέλλον. Η "μοίρα" του ανθρώπου βρίσκεται στο έλεος των Θεών οι οποίοι ορίζουν την αρχή, την πορεία και το τέλος της ζωής τους.
Πάμε τώρα και στα δικά μας.
Παρακολουθώντας τα όσα συμβαίνουν στην ΟΜΟΝΟΙΑ τα τελευταία χρόνια μάλλον καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα. Η ελπίδα ότι με την ίδια συνταγή που ακολουθούμε εδώ και χρόνια πολλών αποτυχιών θα αλλάξει η μοίρα του Σωματείου, δεν μπορεί παρά να είναι ενα βαρίδι που μας κρατάει δεσμευμένους σε ένα αύριο χωρίς...ελπίδα!
Ενόσω η τύχη του Σωματείου, το σήμερα και το αύριο της, ορίζεται από τους ίδιους ανθρώπους, τα ίδια κέντρα αποφάσεων και τις ίδιες συνταγές μιζέριας, η ελπίδα δεν μπορεί παρά να είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ελευθερία αλλά και την επιτυχία της ομάδας.
Δεν ελπίζω σε τίποτα λοιπόν.
Λευτερία στην ΟΜΟΝΟΙΑ